heel even maar

ik wil het naar je schreeuwen. luidkeels mijn hart in stukjes naar je toeschreeuwen. luidkeels je vertellen dat ik het aller-allerliefst bij jou wil zijn. je warmte wil delen, je in me opnemen. nòòit meer hoeven denken dat ik je mis, dak ik je hoe langer hoe liever zie, ookal is je liefde niet meer van mij, en kan ik me nog maar vaag je details herineren. ik wil naar je schreeuwen dat ik het liefst bij 
jou zou zijn, zelfs tot het einde van
de wereld. maar ik mag niet schreeuwen. ik mag niet luidkeels mijn meest vurige, innige verlangens naar je schreeuwen. ik moet sterk de zich naar buiten vechtende geheimen binnen houden. mijn
dromen opzij schuiven. de kleine leugentjes en verzwijgingen tot een web weven, waar jij je leven achter kan leiden. een leven zonder mij. zonder de illusies die ik koester als vrienden, maar die vals en gemeen zijn als vijanden. koud en leeg zijn ze, ookal schitteren ze aan de buitenkant, als ruwe diamanten. klaar om naar buiten geschreeuwd te worden...