la nuit blanche

Je le sentait arriver. La nuit blanche, la silence avant l’orage, avant le massacre des mots. Le rien significatif dans les pièces fracturés qui fait « moi ». je voulais crier aime-moi, permette-moi de tenir ton main comme tu le ne lâcherais jamais, pas demain, pas quand le soleil est descendu à l’horizon pour longtemps, et le silence de la nuit te séduis. Je voulais dire je m’excuse, je m’excuse une mille fois parce que je suis une si mauvaise amie pur toi, une si insensible personne. Est-tu heureux ? aime-tu la vie ? ou joues-tu avec parfois avec l’idée du mort. Le noir éternel, le rien désiré. Le peut-être pas triste mais plutôt caressé et amoureux doux mort. Comme un vieux ami avec qui tu sembles d’avoir une dispute pour plusieurs siècles, et tu te réconcilies avec lui une bonne jour. Goûtes-tu le mort dans mes lèvres ? goûtes-tu le peur, impossible d’exprimer ? les secrets qui me brise contre la terre. Tu sais que ce sent quand ton âme brûle ?

Il se passe. Quand tu ne bouge pas. Quand tu reste sillent, il se passe.

Je le sentait arriver. Le nuit blanche, la silence avant l’orage.

crazy

i... can't... take... this... not... much... longer. it's pushing me off the edge. my overfull mind is about to explode. i'm going crazy. my castel made of sand is collapsing. poison in my veins. black oil filling my body with crazy taughts and hopes about sunshine in hell.  those words. those words you say to me go right trough my soul. yes, i'm faling deeper and deeper into my own burning destiny. chasing peace in my head. i don't know my place in this world no more. i can't breath no more like i should. smothering in my demons i created. i can't destroy this paper walls to search for my happy ever after. no glorious day, no sunshine mornings. bottled fear in a garden of eden. hold my hand while i'm running. try to catch me if i eventually fall bacause of the wolves that haunt me. waving the white flag, begging for mercy. hate is not a crime today. it's a simple part of surviving in the world i found once again.

try not to find
what ever you see
it's just left behind
by what once was me

spreek

spreek woorden in stille halen bittere ernst. zeg wat je wil, giet letters in welgevormde zinnen van een welgevormd verwijt, maar doe het alsof je een lang bewaard geheim uiteindelijk aan de muren verteld. spreek me aan 
als gezwegen niets, in flarden en 
scheuren lettergrepen. geniet er maar van. geniet maar van het verleden die verkleed als het heden nog even een herinnering komt maken. stoor me niet met verbloemingen van verdoezelde realiteit. het is niet meer nodig nu, nu tijd een detail is en ruimte een illusie. het zwijgen is gedaan. het wachten op een onvermijdelijke confrontatie tussen ik en jij, liefde en haat, zon en maan, goed en slecht. het is gedaan. je mag alle opgekropte gedachten die al veel te lang op het puntje van je scherpe tong liggen naar buiten schreeuwen. hakkelend en stotterend zo veel mogelijk welgevormde woorden, zinnen, verhalen van spijt en woede door je keelgat mijn richting in gooien.

welgevormde passie
de muren
je ogen
onze gestolde lach
ik...

liefde
is maar een begrip vandaag

what a wonderfull world

ik ben op. het is genoeg geweest. ik ben te moe om nog meer te strijden. te moe om nog verder mijn demonen uit mijn leven te bannen. mijn koningkrijk is gevallen, met de geur van dood nog in de vergane gangen. ik heb zin om het uit te schreeuwen. om te gillen, smeken, bidden voor rust in mijn hoofd, voor ruimte om mijn gedachten te kunnen ademen. elke letter, elk geluid, gemaakt door een ander wezen dan ikzelf, is te veel. ongepast, als tranen bij een clown. ik wil geen tijd meer stelen om te vechten voor wat ik waard ben. ik wil geen herinneringen maken die als zoete leugens glimlachende pijn kennen. ik haat het feit dat ik alweer mijzelf heb laten gaan, mijn vrijheid op de waagshaal gezet heb, en dat alweer mijn vleugels afgenomen worden. ik zie je nog staan, ver genoeg om me niet meer te hoeven horen. om mijn hartslag niet meer te hoeven voelen. ik laat je winnen deze keer. schiet me neer, maar doe het snel. laat me niet eeuwig wachten op de waarheid. laat me niet alleen in deze stilte voor de storm. geef me mijn vrijheid terug, in een snelle pijn van bloed en tranen.
en liefste, ga dan maar.
weet dat ik van je hou
we hoeven niet te vertellen aan elkaar
alles wat je zeggen wou.

<3

walhalla here i come

today, i hear the bees buzzing, i see the birds flying, the children play. i can smell the trees again, after such a long, dark period. i'm in love. yes, i've been in love before. i've been here before, in this sunny world where normal people can't come.
 i have it bad this time. 
once again i can't eat without my stomic turning and protesting, i can't sleep like i should,
and i can't think about anything else. the walls of my life are painted pink, by the very person i love. i don't think he realises it fully how i'm floating by the sound of his voice, the smell of his skin, the look on his face when he calls my name. this is my walhalla. my nirvana. my heaven where i'm still alive in. i allways said to myself to not throw myself for the wolves like this, but i can't help it. he's the star above my head right now. my do-it-yourself-everything. this might be a lovesong. i used to hate lovesongs. now i can only love. it comes spilling out trough the words i speak.trough the things i do.
 call me a dreamer. i'll tell you this is my favourite lightmare. <3

heel even maar

ik wil het naar je schreeuwen. luidkeels mijn hart in stukjes naar je toeschreeuwen. luidkeels je vertellen dat ik het aller-allerliefst bij jou wil zijn. je warmte wil delen, je in me opnemen. nòòit meer hoeven denken dat ik je mis, dak ik je hoe langer hoe liever zie, ookal is je liefde niet meer van mij, en kan ik me nog maar vaag je details herineren. ik wil naar je schreeuwen dat ik het liefst bij 
jou zou zijn, zelfs tot het einde van
de wereld. maar ik mag niet schreeuwen. ik mag niet luidkeels mijn meest vurige, innige verlangens naar je schreeuwen. ik moet sterk de zich naar buiten vechtende geheimen binnen houden. mijn
dromen opzij schuiven. de kleine leugentjes en verzwijgingen tot een web weven, waar jij je leven achter kan leiden. een leven zonder mij. zonder de illusies die ik koester als vrienden, maar die vals en gemeen zijn als vijanden. koud en leeg zijn ze, ookal schitteren ze aan de buitenkant, als ruwe diamanten. klaar om naar buiten geschreeuwd te worden...

le ciel est obscure ce soir

à nuits comme lequel, je te manque.
je te manque avec le feu comme des milles soleils.
le silence tu as abandonné, me tue. ce me brise contre le terre.
le jour tu allais, est comme une brûlure, marqué à mon mémoire. marqué à mon abîmé coeur.
à nuits comme lequel, le ciel est obscure. tous les étoiles sont éteindu. tous les lumiéres sont noir. où es-tu, mon sombre amour? tu croix de moi parfois? tu croix de le temps on a spendé avec le coeur sur notre langue et les étoiles dans notre yeux. avec la mer entre notre orteils et le vent 
par notre cheveux. je te crie parfois, mais sans son. le son est fixe dans ma gorge. 
à le point de ma langue. prêt de se batte dans un arc-en-ciel des désirs.
dans les papillons avec l'espoir perfide.

je te manque
mon sombre amour.
et le ciel
est obscure ce soir.