...

de wind vertelt me zwarte verhalen. hier kom ik tot rust. hier ga ik ten onder. hier ga ik eraan kapot.

blijven lopen, tot ik val, tot ademhalen niet meer nodig is. en dan blijven vallen.

er is genoeg stilte voor ons beide. dit hoeft niet langer dan een ogenblik te duren.

in vlagen zie ik het niet meer. deze plaats kent me, hier schreeuw ik mijn geheimen tegen de wind in. ik vertel mijn dood in poëzie en woorden die niet gesproken werden.

flarden tekst. ik vat ze niet.
*

pseudodood

*

dichter ben ik nog nooit geweest bij deze grenzen. facinerend... bijna dan.

ga nu maar weg.
mijn gedachten moeten slapen. paranoia is bijna tastbaar. langzaam aan het afglijden naar ingebeelde krankzinnigheid. ze komen me halen

de tijd... stop laat me los nu.

te laat. het is al te laat. ben ik al kapot?

nee. misschien.

inside this chaos... ...i stand alone.