ik zie je overal, in de banken van het park, de gezichten die de wereld waarnemen, zelfs in het lezen van je onbegrijpelijke tekens. we kunnen ons dit niet veroorloven, dit gedrein. het waanzinnige spel dat we spelen, de inzet is te hoog.

don't you want to hold me baby?

ik zie je overal, terwijl ik er gek van word. zeg me wat je denkt. wat er in het weggerotte verdriet omgaat. waar denk je aan als je mijn naam noemt? zie je mij als je aan de liefde denkt? nee, het hoeft niet. hou het voor jezelf. hou het voor wanneer je geen troeven meer achter de hand hebt, en je in deze hoeken geduwt word.

disappointed,

ik zal het je zeggen. ik hou van je. elke moment word aan jou gespendeert. het wachten op een antwoord van deze ongestelde vragen laat me geen keus meer. ik wil het naar je schreeuwen. naar je huilen. ik wil het je vertellen.

going crazy.

...

de wind vertelt me zwarte verhalen. hier kom ik tot rust. hier ga ik ten onder. hier ga ik eraan kapot.

blijven lopen, tot ik val, tot ademhalen niet meer nodig is. en dan blijven vallen.

er is genoeg stilte voor ons beide. dit hoeft niet langer dan een ogenblik te duren.

in vlagen zie ik het niet meer. deze plaats kent me, hier schreeuw ik mijn geheimen tegen de wind in. ik vertel mijn dood in poëzie en woorden die niet gesproken werden.

flarden tekst. ik vat ze niet.
*

pseudodood

*

dichter ben ik nog nooit geweest bij deze grenzen. facinerend... bijna dan.

ga nu maar weg.
mijn gedachten moeten slapen. paranoia is bijna tastbaar. langzaam aan het afglijden naar ingebeelde krankzinnigheid. ze komen me halen

de tijd... stop laat me los nu.

te laat. het is al te laat. ben ik al kapot?

nee. misschien.

inside this chaos... ...i stand alone.

game. over.

so, there you are. i saw you coming from here. i heard you think my name out loud. have you finally realised this is the only way? it's you or me now. no-one can do this for us.

and the storm wouldn't go over, and the sun in all it's glory had to bend for this kind of darkness that wasn't made for my eyes to see.

is this just a story? a game of our minds. or is it more. is it the battle we've been programmed for for all our lives? is it a choice that is allready made, or do we have to find a own way in this chaos of taughts?

i'll meet you in the eye of the storm. i'll see you there being torn apart by anything at all, by secrets that were never suppose to be secrets, by screaming of something more than human, or maybe even whispering that is as human as can be.

this was over years ago. only we didn't noticed it just yet. none of us has survived. it's a game that can't be won.
finally we know.

tough lovers be lost, love shall not

and new love was born, underneath the guitarchords that colored the sky. no kiss, no names, no sleepy sundaymornings. just a look, made of what may have been lies but holds what connects us above everyone else. stars where made here. it's the place where we've all been before we died. the unknown, see but no land. where the sound in all it's simplicity bonds with the air and spreads into my body. it ain't blood running trough these veins. it's passion in its purest form that makes my sentences intence like fire in his eyes. wherever we've been in life, this is where we're supposed to be, chasing sunshinedust, our cigarettes glowing in the night.

and then the ocean divided what was just born - american summerlove. and so sunshine would fade and home would get closer, like it could feel you're allmost there. and so it would die what we once had. it could be still glowing on the place we once were. i could've walked endlessly underneath those stars. all alone in the dark sand.

bye charlie
bye summer
i hope to see you once the storm is over.

vuurvliegjes

ben je daar? kom heel even gedag zeggen. de wereld draait nog door morgen. het gras bloeit nog,waneer je me een blijk van herkenning geeft, ookal is het een snelle kijk die verraad hoe we vroeger passie voelden oplaaien met de zelfde ogen in dezelfde ruimtes, wat nu eeuwen geleden kan geweest zijn. hoe kan het zo veranderen. vandaag zie ik je weer, ookal raken je lippen demijne niet meer als ooit.vandaag, een moment en duizend leugens die in je groene ogen fonkelen als de sterren die we leken te bezitten. we weten beiden dat het voorbij is. we voelen het branden in elke kus die niets betekend, we kunnen het proeven op elkanders huid. de tranen die voor je gevallen zjn zijn inmiddels gestold, al prikt het nog als ik naar je kijk. al brand je glimlach niet meer in mijn nek, ik ken je nog.

de zomer kan nu niet lang meer op zich laten wachten.
kijk, de wolken schuiven al

...

Het gebrabbel op de achtergrond –stilte en het niet vermoedde vuur aan de binnenkant van mijn huid. Op het punt van de witte dood, met als getuige de wazige menigte. Wil jij mijn vriend –mijn broeihaard van muze en gestolde passie zijn, of zeggen deze woorden van hebberigheid naar wat jouw leven en jouw opgekropte frustratie is niets. Wil je –als een druppel bloed op een doorn van niet eens een bloem, maar een gewone grauwe struik die je liever vermijdt – niets liever dan weer deel worden van de afstompende massa dat hun eigen bekrompen lot zou afstaan zolang het dagelijkse ritueel van leven en dood maar niet verstoord word.
Schroeiende haren –niet echt kapot, terwijl ik naar je kijk en even niet –waarom niet?- de glasheldere maan wil horen stralen. De zon gaat weer eens dood. De maan wil – net als de massa eronder niet onderdoen voor haar kracht. Nee meneer. Ze zal nu niet meer gaan. Pas als je morgenochtend opnieuw geboren bent, onder de koude betonnen lakens die de veiligheid veinzen. Pas als je het vuur weer hebt gedoofd die passie bleek te zijn.
Jij… kan nu even niet… buiten komen spelen.

niemandsland

en daar
tussen de contouren
van het tapijt
en de vloer

zag ik
de zin van het "zijn"
in zijn schulp
terugkruipen

en ik keek naar de zon
en de vergiftigde maan

ze konden me
gestolen worden.

la nuit blanche

Je le sentait arriver. La nuit blanche, la silence avant l’orage, avant le massacre des mots. Le rien significatif dans les pièces fracturés qui fait « moi ». je voulais crier aime-moi, permette-moi de tenir ton main comme tu le ne lâcherais jamais, pas demain, pas quand le soleil est descendu à l’horizon pour longtemps, et le silence de la nuit te séduis. Je voulais dire je m’excuse, je m’excuse une mille fois parce que je suis une si mauvaise amie pur toi, une si insensible personne. Est-tu heureux ? aime-tu la vie ? ou joues-tu avec parfois avec l’idée du mort. Le noir éternel, le rien désiré. Le peut-être pas triste mais plutôt caressé et amoureux doux mort. Comme un vieux ami avec qui tu sembles d’avoir une dispute pour plusieurs siècles, et tu te réconcilies avec lui une bonne jour. Goûtes-tu le mort dans mes lèvres ? goûtes-tu le peur, impossible d’exprimer ? les secrets qui me brise contre la terre. Tu sais que ce sent quand ton âme brûle ?

Il se passe. Quand tu ne bouge pas. Quand tu reste sillent, il se passe.

Je le sentait arriver. Le nuit blanche, la silence avant l’orage.

crazy

i... can't... take... this... not... much... longer. it's pushing me off the edge. my overfull mind is about to explode. i'm going crazy. my castel made of sand is collapsing. poison in my veins. black oil filling my body with crazy taughts and hopes about sunshine in hell.  those words. those words you say to me go right trough my soul. yes, i'm faling deeper and deeper into my own burning destiny. chasing peace in my head. i don't know my place in this world no more. i can't breath no more like i should. smothering in my demons i created. i can't destroy this paper walls to search for my happy ever after. no glorious day, no sunshine mornings. bottled fear in a garden of eden. hold my hand while i'm running. try to catch me if i eventually fall bacause of the wolves that haunt me. waving the white flag, begging for mercy. hate is not a crime today. it's a simple part of surviving in the world i found once again.

try not to find
what ever you see
it's just left behind
by what once was me

spreek

spreek woorden in stille halen bittere ernst. zeg wat je wil, giet letters in welgevormde zinnen van een welgevormd verwijt, maar doe het alsof je een lang bewaard geheim uiteindelijk aan de muren verteld. spreek me aan 
als gezwegen niets, in flarden en 
scheuren lettergrepen. geniet er maar van. geniet maar van het verleden die verkleed als het heden nog even een herinnering komt maken. stoor me niet met verbloemingen van verdoezelde realiteit. het is niet meer nodig nu, nu tijd een detail is en ruimte een illusie. het zwijgen is gedaan. het wachten op een onvermijdelijke confrontatie tussen ik en jij, liefde en haat, zon en maan, goed en slecht. het is gedaan. je mag alle opgekropte gedachten die al veel te lang op het puntje van je scherpe tong liggen naar buiten schreeuwen. hakkelend en stotterend zo veel mogelijk welgevormde woorden, zinnen, verhalen van spijt en woede door je keelgat mijn richting in gooien.

welgevormde passie
de muren
je ogen
onze gestolde lach
ik...

liefde
is maar een begrip vandaag

what a wonderfull world

ik ben op. het is genoeg geweest. ik ben te moe om nog meer te strijden. te moe om nog verder mijn demonen uit mijn leven te bannen. mijn koningkrijk is gevallen, met de geur van dood nog in de vergane gangen. ik heb zin om het uit te schreeuwen. om te gillen, smeken, bidden voor rust in mijn hoofd, voor ruimte om mijn gedachten te kunnen ademen. elke letter, elk geluid, gemaakt door een ander wezen dan ikzelf, is te veel. ongepast, als tranen bij een clown. ik wil geen tijd meer stelen om te vechten voor wat ik waard ben. ik wil geen herinneringen maken die als zoete leugens glimlachende pijn kennen. ik haat het feit dat ik alweer mijzelf heb laten gaan, mijn vrijheid op de waagshaal gezet heb, en dat alweer mijn vleugels afgenomen worden. ik zie je nog staan, ver genoeg om me niet meer te hoeven horen. om mijn hartslag niet meer te hoeven voelen. ik laat je winnen deze keer. schiet me neer, maar doe het snel. laat me niet eeuwig wachten op de waarheid. laat me niet alleen in deze stilte voor de storm. geef me mijn vrijheid terug, in een snelle pijn van bloed en tranen.
en liefste, ga dan maar.
weet dat ik van je hou
we hoeven niet te vertellen aan elkaar
alles wat je zeggen wou.

<3

walhalla here i come

today, i hear the bees buzzing, i see the birds flying, the children play. i can smell the trees again, after such a long, dark period. i'm in love. yes, i've been in love before. i've been here before, in this sunny world where normal people can't come.
 i have it bad this time. 
once again i can't eat without my stomic turning and protesting, i can't sleep like i should,
and i can't think about anything else. the walls of my life are painted pink, by the very person i love. i don't think he realises it fully how i'm floating by the sound of his voice, the smell of his skin, the look on his face when he calls my name. this is my walhalla. my nirvana. my heaven where i'm still alive in. i allways said to myself to not throw myself for the wolves like this, but i can't help it. he's the star above my head right now. my do-it-yourself-everything. this might be a lovesong. i used to hate lovesongs. now i can only love. it comes spilling out trough the words i speak.trough the things i do.
 call me a dreamer. i'll tell you this is my favourite lightmare. <3

heel even maar

ik wil het naar je schreeuwen. luidkeels mijn hart in stukjes naar je toeschreeuwen. luidkeels je vertellen dat ik het aller-allerliefst bij jou wil zijn. je warmte wil delen, je in me opnemen. nòòit meer hoeven denken dat ik je mis, dak ik je hoe langer hoe liever zie, ookal is je liefde niet meer van mij, en kan ik me nog maar vaag je details herineren. ik wil naar je schreeuwen dat ik het liefst bij 
jou zou zijn, zelfs tot het einde van
de wereld. maar ik mag niet schreeuwen. ik mag niet luidkeels mijn meest vurige, innige verlangens naar je schreeuwen. ik moet sterk de zich naar buiten vechtende geheimen binnen houden. mijn
dromen opzij schuiven. de kleine leugentjes en verzwijgingen tot een web weven, waar jij je leven achter kan leiden. een leven zonder mij. zonder de illusies die ik koester als vrienden, maar die vals en gemeen zijn als vijanden. koud en leeg zijn ze, ookal schitteren ze aan de buitenkant, als ruwe diamanten. klaar om naar buiten geschreeuwd te worden...

le ciel est obscure ce soir

à nuits comme lequel, je te manque.
je te manque avec le feu comme des milles soleils.
le silence tu as abandonné, me tue. ce me brise contre le terre.
le jour tu allais, est comme une brûlure, marqué à mon mémoire. marqué à mon abîmé coeur.
à nuits comme lequel, le ciel est obscure. tous les étoiles sont éteindu. tous les lumiéres sont noir. où es-tu, mon sombre amour? tu croix de moi parfois? tu croix de le temps on a spendé avec le coeur sur notre langue et les étoiles dans notre yeux. avec la mer entre notre orteils et le vent 
par notre cheveux. je te crie parfois, mais sans son. le son est fixe dans ma gorge. 
à le point de ma langue. prêt de se batte dans un arc-en-ciel des désirs.
dans les papillons avec l'espoir perfide.

je te manque
mon sombre amour.
et le ciel
est obscure ce soir.

say something else, say something else, say something different. say something that might never come true, that we'll never be speaking of again, but lie to me. lie to me as if it was the truth. the truth that was allways hidden from the sun. a dusty old truth that has never been seen before. just to make me believe it's real. just to make me believ it will be all over tomorow, it will all be like before i messed up. before i let it all slip because i was afraid for what would come. now i miss you with the fire off hell. i miss you like i'd miss the sun. the moon. i miss you like in a horrible dream of coming and going. i hate myself i hate myself i fucking hate myself. how could i be THAT stupid to give up the one thing that really mattered? I FUCKING HATE MYSELF. i... fucking... what ever.